nettime-nl: Datapanik: Mijn Millenniumbug

["geert lovink" <geert@xs4all.nl>]

Van: Hermetisch Gezelschap Datapijn <datapanik@planetinternet.be>

Mijn millenniumbug

De geschiedenis zal zich misschien herinneren dat het bij mij was dat de
millenniumbug voor het eerst toesloeg. Het begon met mijn radiowekker.
Sedert een goeie maand slaat hij tilt. Zonder waarschuwing vooraf begonnen
zijn kleine rode kristalletjes van de ene dag op de andere door te slaan.
Vooral deze die de tientallen van de minuten moeten aanwijzen. Ik werp een
vluchtige blik op het kleine scherm, gewoon om even te weten hoe laat het is
in deze wereld van gekken, en plots bevind ik me in een andere dimensie.

Toen ik gisteravond ging slapen, was het 23u72. Je kan je voorstellen hoe
verwarrend zoiets is. En beangstigend zeker, want ik weet nooit op voorhand
wanneer het middernacht zal worden. Of het überhaupt wel middernacht zal
worden. Om 23u72 zou je nog kunnen vermoeden dat het binnen een kleine
dertig minuten middernacht zal worden. Maar dat is absoluut niet zeker.
Gisteren nog sprong de tijd plots naar 00u80. Wat toch betekent dat je een
goed uur slaap zomaar verloren bent.

Wat er ook van zij, mijn wekkerbug heeft ook zijn voordelen, vooral 's
morgens. Ik heb mijn wekker zo geregeld dat hij me om 07u80 wakker maakt. Ik
dacht dat ik op die manier het ochtenddéfilé van klaagzangen en leugens en
andere miserie zou kunnen vermijden. Zoiets van: geen nieuws, goed nieuws.
Of: wie weet brengen ze op zo'n uur enkel nog goed nieuws en goede muziek en
aangename stemmen.

Ijdele hoop, wat had je gedacht. Ze moeten die truc blijkbaar wel doorhebben
op de radio en ze hebben er iets op gevonden. Om 07u85, op Radio 1, blijven
ze gewoon de miserie van die morgen herhalen. Het speelt geen rol hoe ik de
wekker instel, herhalen blijven ze doen. Pervers, dat vind ik van zoiets.

Ik luister dus noodgedwongen naar de leugens en de miserie, spoel
ondertussen mijn boterhammen door met een kop koffie en begeef me daarna
naar mijn auto. Het is op dat moment exact 04u20 in de morgen. Geen paniek,
ook daaraan heb ik me aangepast. Het is nu al meer dan zes maanden dat die
verdomde klok in mijn wagen geblokkeerd staat. En waarom zou ik klagen, om
04u20 wordt er tenminste nog geen miserie uitgezonden op de radio.

Wat me in het begin het meest verbaasde, was dat ik wel vertrek om 04u20
maar dat het toch nog 08u10 is voordat ik op mijn werk arriveer. Alsof ik
elke morgen af te rekenen heb met monsterfiles. Maar de klok op mijn werk
liegt niet, bedriegt niet en speelt geen spelletjes. Nooit. De minuten
tikken op steeds weer hetzelfde ritme verder, de uren passeren aan steeds
weer dezelfde snelheid. Een betere begeleiding bij de monotonie en verveling
van een werkdag kan ik me echt niet voorstellen. Ik zou veel liever die klok
stiekem vervangen door mijn radiowekker, zodat ik 's namiddags wat vroeger
zou kunnen ontsnappen. Maar ik denk dat het snel zou opvallen. Het is niet
alleen die klok die op mijn vingers zit te kijken. En de enige klok die
nooit op hol mag slaan, dat is die van een baas.

Daar zit je dan plots, opgescheept met acht uren, acht echte uren die je
moet zien door te komen. Op een of andere manier. Bijvoorbeeld door
tussendoor even te checken of ik zelf wel millenniumbestendig ben. Ik werd
een tijdje geleden namelijk overvallen door een toch wel zeer vervelende
gedachte. Stel dat alle computers wel, maar ikzelf niet bestand zou zijn
tegen de overgang naar het jaar 2000. Toch wel iets om even na te kijken. En
wat bleek? Mijn angst was terecht.

Ik pruts graag en veel aan computers en zoals de meeste informatici had ik
daarbij één ding over het hoofd gezien. Namelijk mezelf. Al mijn
herinneringen had ik opgeslagen en geklasseerd volgens een systeem dat wel
leek te werken. Ik kon mijn herinneringen rustig laten waar ze waren.
Wanneer ik ze nodig had, moest ik alleen even mijn geheugen aanspreken en de
herinneringen kwamen zo weer opborrelen.

Er was maar één ding dat ik over het hoofd had gezien. Om al die
herinneringen toch ergens een plaatsje in mijn hoofd te geven, had ik een
oude informatici-truc moeten boven halen. Ik had alle jaartallen geklasseerd
volgens de twee laatste cijfers. Ik weet dat dat niet de meest originele
oplossing is, maar ik wilde mijn hoofd niet helemaal vol stoppen met
herinneringen en op zijn minst hier en daar nog wat ruimte vrij houden.

Ik zit dus met een serieus probleem. Zoals het er nu naar uit ziet, zullen
mijn herinneringen de klip van het jaar 2000 niet halen. Klokslag 01-01-2000
zullen ze als sneeuw voor de zon verdwijnen. Op dat moment zal mijn geheugen
doen alsof het 01-01-1900 geworden is en aangezien ik een kind van de jaren
zestig ben, zal het jaar 1900 wat herinneringen betreft wel heel erg
magertjes uitvallen.

In het begin sloeg de schrik me natuurlijk om het hart. Ik begon verwoed
mijn geheugen te doorploegen op zoek naar jaartallen. Maar wat een werk. Ik
vulde er de volle acht uur van mijn baas mee, ging 's avonds tot in de late
uurtjes door en dat elke dag opnieuw. Tot ik gisteren besefte dat het een
verloren zaak is en dat mijn geheugen zich binnen acht dagen onherroepelijk
tot een puinhoop zal herleiden.

Toen ik dat besefte, viel meteen ook de angst van me af. Ik voelde die zo
uit mijn gedachten en zelfs bijna letterlijk uit mijn lijf wegstromen. Ik
bedacht bij mezelf dat ik er straks dan maar het beste van zal moeten
proberen te maken. Dat het misschien niet eens zo'n heel slechte zaak zal
zijn. Want terwijl overal gekte en hype de eeuw naar zijn einde slepen,
stoote ik in een uithoekje van mijn geheugen op een flard tekst van goeie
ouwe Raoul Vaneigem.

Il est si facile en somme de tourner le dos au travail, à la peur, à la
récompense, à la punition, il est si facile de briser le miroir des rôles et
de découvrir de l'autre côté la seule vraie réalité de la vie, le
rayonnement d'une étreinte amoureuse, l'exaltation de créer, la rencontre
fortuite, le changement de rythme organique, la saveur des choses libérée de
l'insipidité marchande. Qui va au fond de soi sait comment construire le
monde au verso des ruines qui l'encombrent.

Voorwaar een geruststellende gedachte en een gepast slot voor dit bericht.
Het is nu 09u73 en dus tijd voor een kop koffie. We horen en zien elkaar
straks wel terug na de jaarwende. Ik hoop alleen dat ik dan nog weet wie u
bent.

 hg datapijn [met dank aan pl en wv]

datapanik@planetinternet.be

verwacht u binnenkort ook aan
datapanik [the site]
met in volgorde van verschijning
Permanent Gecontroleerde Zones | Lof der Onzichtbaarheid |
Genetisch Gemodifieerde Anarchisten | Situationistische SubSite |
Dubversieve Landschappen | en meer ...
datapanik [the site] is yet another hg datapijn production




--
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet toegestaan zonder
* toestemming. <nettime-nl> is een gesloten en gemodereerde mailinglist
* over net-kritiek. Meer info: list@dds.nl met 'info nettime-nl' in de
* tekst v/d email. Archief: http://www.factory.org/nettime-nl. Contact:
* nettime-nl-owner@dds.nl. Int. editie: http://www.desk.nl/~nettime.