[Nettime-nl] Dagboek Mumbai III en IV

["M.H.J. van den Berg (RISQ)" <vandenberg@risq.nl>]

Dagboek Mumbai aflevering 3 en 4
Alle afleveringen, zie: http://www.mumbai.risq.org

Bijgevoegd hieronder, aflevering 3.

Auteur: John Verhoeven

Mumbai, zaterdag 17 januari. De eerste echte Forumdag begint moeizaam. Ik
heb besloten naar een ochtendseminar te gaan over 'Land, Water and Food
Sovereignty', één van de hoofdthema's op het WSF: het recht op land, op
schoon water en op je eigen voedselvoorziening.

De drukte op het terrein is zo mogelijk nog groter dan gisteren, er is op de
geasfalteerde straatjes tussen de oude fabrieksgebouwen bijna geen doorkomen
aan. Tientallen belangengroepen uit allerlei deelstaten van India en Azië
zien de bijeenkomst als een mooie gelegenheid zich te manifesteren. En
gelijk hebben ze: het Forum is naar India gehaald om de Aziaten bij de
strijd tegen globalisering te betrekken, dat is dus mooi gelukt.

Het is een erg bonte, erg lawaaiige en superdrukke permanente optocht over
het Forum-terrein van groepen als - een willekeurige greep - het Forum
against Globalisation uit Hyderabad, een organisatie van landarbeiders uit
Tamil Nadu, representanten van Bhutaanse vluchtelingen in noordelijk India,
een campagne voor de bevrijding van de Panchen Lama, activisten voor een
vrij Tibet, Japanse boeren tegen de WTO, mensen van de Indiase Equal Road
Right Campaign ("our right on road"), om er maar een paar te noemen.

Binnen proberen, intussen, de technici de boel aan de gang te krijgen, maar
dat lukt niet zo. Met een vertraging van ruim anderhalf uur begint mijn
eerste sessie. De vertalers (er lopen hier honderden vrijwillige vertalers
rond, een groep die zich 'Babel' noemt), die eigenlijk de smeerolie zijn van
deze bijeenkomsten en er voor zorgen dat elke sessie in minstens drie talen
simultaan wordt vertaald, zitten werkloos te wachten. Normaal gesproken kan
iedereen op elke plaats zijn draadloze handsetje (te verkrijgen met een
paspoort of identiteitskaart als onderpand) inpluggen en op zijn taal
afstemmen. Hier zijn de taalgroepen in secties verdeeld: de Fransen bij de
Fransen, Spaans alleen in die hoek van de zaal, etcetera.

Dan blijkt dat de handsetjes er niet zijn en dat we allemaal naar buiten
moeten om daar ergens een hoofdtelefoontje aan te schaffen. Dat betekent
wachten. Uiteindelijk begint het, met vertalingen en al, maar dan valt
ineens de stroom uit. Uiteindelijk wordt elke spreker in een enkele andere
taal vanaf het podium vertaald. Meer is niet mogelijk. Jammer, zo kan ik
Maude Barlow, de Canadese water-voorvechtster, en de Franse boerenleider
José Bove nog wel volgen, maar de felle Brinda Karat niet: ze
vertegenwoordigt zeven miljoen Indiase vrouwen, en zo te horen het volle
overgave.

Het patroon wordt langzaam duidelijk, ook als ik 's middags naar een paar
andere, kleine seminars ga. De katoenen vergaderruimtes zijn in deze hitte
prettig toeven, maar de organisatie laat te wensen over. Van echte
discussies en inhoudelijke debatten zie ik het zo niet snel komen. Dit Forum
lijkt meer een manifestatie dan een stap in een lang proces over strategieën
tegen de uitwassen van de globalisering.

Vooral de westerse representanten beklagen zich: duizenden kilometers
gereisd voor een debat dat onder moeilijke omstandigheden wordt gehouden en
door slechts weinigen kan worden gevolgd omdat de Babels hun werk niet
kunnen doen. Pech.

De onverwachte kwaliteit van dit Forum ligt volgens mij ergens anders: in de
bijstelling van de thema's. Hier gaat het niet over McDonald's, Shell, onze
drang tot consumeren, of de afbraak van het zorgsstelsel, nee, hier gaat het
over het recht op grond, het recht op onderwijs voor meisjes, het recht op
leven, bestaansrecht. Het gaat hier ook tegen CocaCola, maar dan niet
vanwege de symboliek van een Amerikaans wereldmerk, maar omdat CocaCola met
haar Indiase bedrijven het lokale grondwater inpikt en dat wat er over is,
verontreinigd achterlaat. Het Social Forum Gujarat, ook hier aanwezig, maakt
duidelijk dat hier moeders hun baby-dochtertjes nog steeds vergiftigen, ze
hebben de cijfers om te staven dat in de meeste Indiase deelstaten meer
jongetjes dan meisjes zijn, soms veel meer. Het affiche vraagt slechts:
"Waar zijn de verdwenen meisjes?"

De activisten hier zijn niet overwegend jong en goed opgeleid, zoals in
Porto Alegre en bij de Europese Forums in Florence en Parijs, hier zijn de
activisten een stuk ouder, een flink stuk slechter opgeleid en een heel
flink stuk armer. En ze hebben een andere agenda.

Het WSF heeft dus, bewust of niet, een nieuwe stap gezet.

Morgen ga ik naar een aparte conferentie van de Via Campesina, buiten de
muren van het WSF, over de positie van arme boeren in de wereld en wat
daaraan te doen is. De Via Campesina is, wat mij betreft, een van de meest
succesvolle organisaties van het laatste decennium. In ruim tien jaar tijd
is deze organisatie van kleine boeren, opgericht in Honduras, gegroeid van
niks naar een mondiaal netwerk van miljoenen kleine boeren, met allianties
in ruim zestig landen. Volgens mij is dit de meest hoopvolle "multinational"
die deze "beweging van bewegingen" tot nu toe heeft voortgebracht. Ik ben
benieuwd.


RISQ | www.risq.nl
Review of International Social Questions

RISQ is een onafhankelijke denktank voor internationale vraagstukken.


______________________________________________________
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet
* toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een
* open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek.
* Meer info, archief & anderstalige edities:
* http://www.nettime.org/.
* Contact: Menno Grootveld (grootveld@nrc.nl).