[Nettime-nl] Dagboek Mumbai III

["eveline lubbers" <evel@xs4all.nl>]

Dit artikel komt van RISQ | Review of International Social Questions
© RISQ 2003. All Rights Reserved.
http://www.risq.org

Mumbai, zaterdag 17 januari. De eerste echte Forumdag begint moeizaam. Ik heb besloten naar een ochtendseminar te
gaan over ‘Land, Water and Food Sovereignty’, één van de hoofdthema’s op het WSF: het recht op land, op schoon water
en op je eigen voedselvoorziening.


De drukte op het terrein is zo mogelijk nog groter dan gisteren, er is op de geasfalteerde straatjes tussen de oude
fabrieksgebouwen bijna geen doorkomen aan. Tientallen belangengroepen uit allerlei deelstaten van India en Azië zien de
bijeenkomst als een mooie gelegenheid zich te manifesteren. En gelijk hebben ze: het Forum is naar India gehaald om de
Aziaten bij de strijd tegen globalisering te betrekken, dat is dus mooi gelukt.

Het is een erg bonte, erg lawaaiige en superdrukke permanente optocht over het Forum-terrein van groepen als – een
willekeurige greep – het Forum against Globalisation uit Hyderabad, een organisatie van landarbeiders uit Tamil Nadu,
representanten van Bhutaanse vluchtelingen in noordelijk India, een campagne voor de bevrijding van de Panchen Lama,
activisten voor een vrij Tibet, Japanse boeren tegen de WTO, mensen van de Indiase Equal Road Right Campaign (“our
right on road”), om er maar een paar te noemen.

Binnen proberen, intussen, de technici de boel aan de gang te krijgen, maar dat lukt niet zo. Met een vertraging van ruim
anderhalf uur begint mijn eerste sessie. De vertalers (er lopen hier honderden vrijwillige vertalers rond, een groep die zich
‘Babel’ noemt), die eigenlijk de smeerolie zijn van deze bijeenkomsten en er voor zorgen dat elke sessie in minstens drie
talen simultaan wordt vertaald, zitten werkloos te wachten. Normaal gesproken kan iedereen op elke plaats zijn draadloze
handsetje (te verkrijgen met een paspoort of identiteitskaart als onderpand) inpluggen en op zijn taal afstemmen. Hier zijn
de taalgroepen in secties verdeeld: de Fransen bij de Fransen, Spaans alleen in die hoek van de zaal, etcetera.

Dan blijkt dat de handsetjes er niet zijn en dat we allemaal naar buiten moeten om daar ergens een hoofdtelefoontje aan te
schaffen. Dat betekent wachten. Uiteindelijk begint het, met vertalingen en al, maar dan valt ineens de stroom uit.
Uiteindelijk wordt elke spreker in een enkele andere taal vanaf het podium vertaald. Meer is niet mogelijk. Jammer, zo kan
ik Maude Barlow, de Canadese water-voorvechtster, en de Franse boerenleider José Bove nog wel volgen, maar de felle
Brinda Karat niet: ze vertegenwoordigt zeven miljoen Indiase vrouwen, en zo te horen het volle overgave.

Het patroon wordt langzaam duidelijk, ook als ik ’s middags naar een paar andere, kleine seminars ga. De katoenen
vergaderruimtes zijn in deze hitte prettig toeven, maar de organisatie laat te wensen over. Van echte discussies en
inhoudelijke debatten zie ik het zo niet snel komen. Dit Forum lijkt meer een manifestatie dan een stap in een lang proces
over strategieën tegen de uitwassen van de globalisering.

Vooral de westerse representanten beklagen zich: duizenden kilometers gereisd voor een debat dat onder moeilijke
omstandigheden wordt gehouden en door slechts weinigen kan worden gevolgd omdat de Babels hun werk niet kunnen
doen. Pech.

De onverwachte kwaliteit van dit Forum ligt volgens mij ergens anders: in de bijstelling van de thema’s. Hier gaat het niet
over McDonald’s, Shell, onze drang tot consumeren, of de afbraak van het zorgsstelsel, nee, hier gaat het over het recht
op grond, het recht op onderwijs voor meisjes, het recht op leven, bestaansrecht. Het gaat hier ook tegen CocaCola, maar
dan niet vanwege de symboliek van een Amerikaans wereldmerk, maar omdat CocaCola met haar Indiase bedrijven het
lokale grondwater inpikt en dat wat er over is, verontreinigd achterlaat. Het Social Forum Gujarat, ook hier aanwezig,
maakt duidelijk dat hier moeders hun baby-dochtertjes nog steeds vergiftigen, ze hebben de cijfers om te staven dat in de
meeste Indiase deelstaten meer jongetjes dan meisjes zijn, soms veel meer. Het affiche vraagt slechts: “Waar zijn de
verdwenen meisjes?”

De activisten hier zijn niet overwegend jong en goed opgeleid, zoals in Porto Alegre en bij de Europese Forums in
Florence en Parijs, hier zijn de activisten een stuk ouder, een flink stuk slechter opgeleid en een heel flink stuk armer. En
ze hebben een andere agenda.

Het WSF heeft dus, bewust of niet, een nieuwe stap gezet.

Morgen ga ik naar een aparte conferentie van de Via Campesina, buiten de muren van het WSF, over de positie van arme
boeren in de wereld en wat daaraan te doen is. De Via Campesina is, wat mij betreft, een van de meest succesvolle
organisaties van het laatste decennium. In ruim tien jaar tijd is deze organisatie van kleine boeren, opgericht in Honduras,
gegroeid van niks naar een mondiaal netwerk van miljoenen kleine boeren, met allianties in ruim zestig landen. Volgens
mij is dit de meest hoopvolle “multinational” die deze “beweging van bewegingen” tot nu toe heeft voortgebracht. Ik ben
benieuwd.



------------------------------------------

Mobiel:	06 479 669 05
Mobile:	++ 31 6 479 669 05

http://www.evel.nl

Postbus 15059
1001 MB Amsterdam
______________________________________________________
* Verspreid via nettime-nl. Commercieel gebruik niet
* toegestaan zonder toestemming. <nettime-nl> is een
* open en ongemodereerde mailinglist over net-kritiek.
* Meer info, archief & anderstalige edities:
* http://www.nettime.org/.
* Contact: Menno Grootveld (grootveld@nrc.nl).